„Að kúga þolendur til friðar.
Það er mikilvægt að skilja samningaviðræður og samningastöðu ef maður vill skilja stjórnmál. Með því að hætta aðstoð við Úkraínu er Trump að reyna að sýna fram á hversu mikilvæg aðstoð BNA er – og fá þannig betri samningsstöðu. En það er eitthvað meira á bak við þetta er það ekki?“ Þannig hefst Facebook-færsla Björns Leví Gunnarssonar, fyrrverandi þingmanns Pírata, sem hann birti í morgun ásamt skjáskoti af frétt Reuters um frystingu hernaðaraðstoðar Bandaríkjanna til Úkraínu. Björn Leví svarar síðan eigin spurningu:
„Nei, ekki endilega. Ástæðan fyrir því að okkur finnst kannski vera meira þarna á bak við (sem getur alveg verið rétt samt) er að almennt séð beitum við ekki svona aðferðum gegn þolendum.
Það er að segja, árás Rússa á Úkraínu mun, án BNA, valda meiri skaða í Úkraínu og líklega styrkja stöðu Rússa. Það er óvéfengjanleg staðreynd. Að einhver sé að spila með þann möguleika segir okkur að viðkomandi sé viðhollur Rússum. Það er rökrétt afleiðing.“
Þingmaðurinn fyrrverandi segir að þetta sé þó ekki eina mögulega skýringin:
„En nei, það er ekki eini möguleikinn í stöðunni. Það er líka sá möguleiki að Trump sé alveg sama hvort það verði einhver skaði af þessari ákvörðun sinni, bara að þetta leiði til þess að það komist á friður. Það þýðir að það er verið að reyna að kúga Úkraínu að samningaborðinu (og fræðilega draga Evrópu inn í að borga meira – lokaniðurstaðans að BNA hættir að borga og kennir öðrum um áframhaldandi stríð ef kúgunin tekst ekki).“
Björn Leví líkir síðan kúgunartöktunum við eineltissegg sem lofar að hætta að berja þolandann fái hann matarpeninginn.
„Almennt séð erum við öll gegn notkun á ofbeldi. Við skiljum samt hvernig það er stundum nauðsynlegt. Sjálfsvörn til dæmis. Við skiljum að það eru gerendur og þolendur – þó línurnar þar á milli séu stundum óskýrar. Í stríðinu í Úkraínu sjá langflestir að það voru Rússar sem eru gerendur – og finnst þar af leiðandi mjög undarlegt að kúga þolandann til friðar á meðan það er verið að lemja hann. Svona „þú getur látið hætta að lemja þig ef þú lætur hann fá matarpeninginn þinn“ dæmi.“
Að lokum segir Björn Leví að þessi leið til friðar leiði aldrei neitt gott af sér og að áður en langt er um liðið muni aftur sjóða upp úr.
„Afleiðingin af því að stilla svoleiðis til friðar verður aldrei góð. Gerandinn fer og finnur næsta aðila til að taka matarpeninginn af, fullviss um að hann fái aðstoð til þess frá friðardúfunum í hvíta húsinu. Svo lengi sem það er ekki hluti af vinahópi þeirra … ekki Ísrael til dæmis. Það er augljóslega bannað að taka matarpeninginn af þeim.
Það gæti alveg orðið „friður“ út af þessu. Með því að neyða fólk að samningaborðinu svona. Tæknilegur friður. En ef sagan hefur kennt okkur eitthvað, þá er það að slíkur friður er bara yfirborðskenndur. Fyrr eða síðar sýður upp úr aftur. Á meðan munu einhverjir monta sig af „friðinum“ og kenna einhverjum öðrum um þegar það sýður svo upp úr seinna.“